U bent hier
Zwart zijn, is in Vlaanderen geen handicap. Laat ons stoppen met dit destructieve discours.
In zijn opiniestuk “Flander’s dark stain” (17 oktober) beweert publicist Othman El Hammouchi dat het ‘wijdverspreide racisme’ een smet is op de regio en dat het onze reputatie in Europa beschadigt.
Ook ikzelf ben – zoals de auteur dat stelt – ‘zwart of bruin’. Toch voel ik me in de eerste plaats Vlaams, een Vlaams lid van het Europees Parlement meer bepaald. Ik werd rechtstreeks verkozen door Vlaamse en Brusselse kiezers, en ik ben er trots op dat ik Vlaanderen mijn thuis mag noemen. Ik ben hier niet te gast, ik voel me geen outsider. Ik voel me al evenmin een tweederangsburger, en ik word ook niet uitgesloten door de blanke mensen rondom mij.
Net zoals heel wat anderen kreeg ik in Vlaanderen mooie kansen. Ik werd hier aanvaard en kreeg er een toekomstperspectief waarvan ik als kind in Burkina Faso enkel maar kon dromen. Toen ik hier aankwam, heb ik nooit getwijfeld over de snelste weg richting integratie: ik leerde de taal, trok voldoende tijd uit om de mentaliteit en de mensen hier te leren begrijpen en nam actief deel aan het gemeenschapsleven.
Het spreekt voor zich dat we racisme altijd en overal moeten bestrijden: in om het even welke maatschappij of democratie is hier absoluut geen plaats voor. Maar het is bijzonder contraproductief om ervan uit te gaan dat je - enkel en alleen omdat je zwart bent - automatisch het slachtoffer zal worden van racisme. Dit is een uitermate beschadigend discours voor een hele generatie jonge Belgen.
Als zwarte vrouw in Vlaanderen heb ik mijn gedrag nooit door anderen laten bepalen: dankzij ambitie en hard werken, ben ik beland waar ik nu sta. Het zijn net de vrijdom die ik hier geniet en de waarden die Vlaanderen omarmt die me de kans hebben geboden om me hier een weg te banen. Met zijn ronkende verklaringen gooit de auteur van het Politico-stuk ironisch genoeg vooral alle blanke Vlamingen op één hoop. Terwijl hij net wilde aanklagen dat zij dit met zwarte mensen doen.
De overtuiging dat blanke mensen geprivilegieerd zijn en dat zwarten benadeeld zijn omwille van hun huiskleur brengt ons echt nergens. Zolang we huidskleur als een bron van verdeeldheid blijven zien, zullen we weinig of geen vooruitgang boeken. Laat ons dus eerder focussen op de waarden die ons verenigen, en op het potentieel dat in ieder van ons zit.